De deur van hun keuken, die toegang geeft tot de galerij van de flat, staat bijna altijd open. ‘Dan komt de buitenwereld nog een beetje binnen,’ zegt Carla. Door een slecht verlopen operatie aan haar voet is ze al anderhalf jaar aan huis gebonden.
Carla en haar man Ben (beiden 66) waren altijd zelfstandig en actief. Ook na hun pensionering. Ze gingen naar stijldansen, hadden een heerlijk vakantiehuis aan de Portugese Zilverkust en wandelden veel met hun hondje. Ze hadden het goed samen. Na Carla’s ongelukkige val in de keuken werden ze van de ene op de andere dag tot patiënt en mantelzorger gebombardeerd. Carla: ‘Dat is wennen. Je zit 24 uur per dag op elkaars lip. We kunnen het prima vinden samen, maar je moet goed opletten dat er geen irritatie ontstaat.’
Medische fouten
Een tijd lang was het ziekenhuis in, ziekenhuis uit voor het echtpaar. Ben liep zelf nog met sondevoeding vanwege meerdere operaties aan zijn alvleesklier toen zijn vrouw haar voet brak. Er zijn veel fouten gemaakt bij haar behandeling. ‘Ik heb al mijn hele leven een huidziekte. Dat heb ik de chirurg gelijk verteld, want dat heeft natuurlijk invloed op de wondgenezing. Maar er is geen rekening mee gehouden bij de operatie.’ Ook onderkenden de artsen haar spierdystrofie niet, en ontdekten ze veel te laat dat Carla osteoporose had. Ondertussen is het onwaarschijnlijk dat ze ooit nog goed zal lopen.
Werk
Ben heeft lang gewerkt in het internationale zware transport, ook als zelfstandig ondernemer. De laatste 25 jaar was hij manager bij een chemiebedrijf. ‘Ik heb met zeven verschillende nationaliteiten gewerkt. Hartstikke leuk werk.’ Carla: ‘Mensen liepen met hem weg.’ Carla had verschillende ondersteunende functies in het speciaal onderwijs. ‘We hadden gehoopt na onze pensionering in Portugal te gaan wonen. Maar we hebben ons huis daar maar verkocht. Ook omdat de gezondheidszorg hier stukken beter is.’
Isolement
Van nature zijn ze beiden vrolijk en opgewekt van aard. En dat blijven ze, ondanks de tegenslagen. Carla: ‘We zijn hierdoor wel een beetje in een sociaal isolement terechtgekomen. Ik hou me wel bezig, hoor. Ik handwerk en lees graag, maak legpuzzels… Sinds kort probeer ik ook weer wat huishoudelijk werk te doen. Een beetje strijken of stoffen. De vloer dweilen lukt als ik op m’n rollator ga zitten. Daarna ben ik wel uitgeteld.’
Hulp vragen
Al hebben Carla en Ben een paar lieve buren die altijd voor ze klaarstaan, om hulp vragen vinden ze niet makkelijk. ‘De buren hebben het ook druk, met kinderen en werk. En we redden onszelf meestal wel.’ Maar Ben, die chronische hernia en alvleesklierproblemen heeft, was óp na anderhalf jaar zorgen. ‘Een bovenbuurvrouw vertelde me over Welzijn Capelle. Ik heb een mail gestuurd, en zo zijn we in contact gekomen met Willemieke.’
Cliëntondersteuner
Willemieke Reijerkerk, Cliëntondersteuner bij Welzijn Capelle, regelde als eerste huishoudelijke hulp voor Ben en Carla via het Wmo-loket van de gemeente. Dat gaf direct al lucht. Samen vroegen ze een gehandicaptenparkeerkaart aan, wat nogal wat voeten in de aarde had. Willemieke: ‘De eerste aanvraag werd afgewezen op grond van een van de eisen waaraan Ben niet voldeed: hij kon volgens de beoordelaar nog 100 meter achtereen lopen. Tegen deze uitspraak hebben we bezwaar gemaakt. Ik heb geholpen bij het opstellen van een brief en daarna heeft een tweede keuring plaatsgevonden. Hierna is hij toegekend.’ Carla hoeft nu niet zo ver te lopen als ze bijvoorbeeld een afspraak in het ziekenhuis hebben. Of ‘schuifelen’, zoals Ben het omschrijft: ‘Een stukje, dat kan ze nog net.’
Scootmobiel
Met Willemieke vroeg Ben een Mantelzorgpas aan, waarmee Capelse mantelzorgers korting kunnen krijgen op uitjes of in bepaalde winkels: een kleine beloning voor hun harde werk. De meest belangrijke aanvraag bleek helaas het minst snel te regelen: de scootmobiel waar Carla om zit te springen (‘dan kan ik weer zelf naar afspraken of om boodschappen’). Hoewel de leverancier ondertussen heeft gebeld dat de scootmobiel klaarstaat, ligt de vlonder om ermee in en uit de woning te kunnen, er nog steeds niet. Ben: ‘Als we geluk hebben, is-ie in september eens een keertje klaar.’
Goede adviezen
Voor Willemieke hebben de twee alleen maar lof: ‘Wat we van haar hulp vinden? Voortreffelijk! In alles. Ze geeft goede adviezen en zit overal achteraan voor ons. Maar misschien wel het allerbelangrijkste: ze luistert. Hetzelfde geldt voor haar collega’s van het Aanmeldbureau. Dat geeft je het gevoel dat je er niet alleen voor staat. Trouwens, pas toen we met Willemieke in contact kwamen, merkten we wat de mogelijkheden waren in onze situatie. Waarschijnlijk weten veel meer mensen dat niet.’
Meer onafhankelijkheid
Willemieke Reijerkerk, cliëntondersteuner bij Welzijn Capelle: ‘Ben en Carla hadden hun leven altijd goed op de rit. Wat hun is overkomen, kan ons allemaal overkomen. Dat de huishoudelijke hulp en de parkeerkaart nu geregeld zijn, is voor hen een eerste stap op weg naar meer onafhankelijkheid. En straks nog de scootmobiel. Ze krijgen er een stukje van hun leven mee terug.’
Maine Coons
Ben en Carla zijn goed in het genieten van kleine dingen. Nadat hun hondje overleed (‘hij was Ben z’n alles’), vonden ze toch wel stil in huis. Een nieuwe hond zou teveel energie vragen van het stel en dus deden de katten Sam en Moos hun entree: twee pluizige, stoere Maine Coons. Carla: ‘Ze zijn nog jong, dus ze stoeien en rauzen soms door het hele huis. Heel af en toe hebben ze ruzie, maar verder zijn ze graag samen. Als de een op z’n kop krijgt, gaat de ander hem troosten.’ Met pretlichtjes in haar ogen: ‘En ze laten zich graag op mijn rollator door het huis rijden!’
Aan het eind van de zomer gaat Ben een weekje naar Portugal. ‘Weer ’s wat hoognodige tijd voor mezelf.’ Met een plagende blik naar zijn vrouw: ‘En even weg van Carla.’ Zodra de gedroomde scootmobiel voor de deur staat, wil Carla vrijwilligerswerk gaan doen. Wát is haar om het even, als het maar ‘iets met mensen’ is. Ze vindt het heerlijk om onder de mensen te zijn en voelt zich graag nuttig. Lachend: ‘Die legpuzzels komen me af en toe m’n neus uit!’