‘Ik voel me in het rouwcafé niet zo alleen met mijn verdriet’
Wouter bezoekt wekelijks het rouwcafé van het Capelse platform Rouw, Verlies en Zingeving. Daarin werken maatschappelijk werk van Welzijn Capelle en twee geestelijk verzorgers van De Zellingen en Motto samen met ondersteuningscentrum De IJssel.
Naast het rouwcafé de dinsdagochtenden bij De IJssel, starten er tweejaarlijks rouw-lotgenotengroepen en een rouwgroep voor jongeren. Ook bieden de geestelijk verzorgers ondersteuning thuis. Wouter nam begin 2023 deel aan de rouwgroep en vond daarna zijn weg naar het rouwcafé.
Minder alleen
Wouter vertelt: ‘Ik voel me in het rouwcafé niet zo alleen met mijn verdriet. Alles mag er zijn, er hoeft niets opgelost te worden. Regelmatig ontstaat een gesprek rondom gemis, verdriet, somberheid, afscheid of euthanasie. Voor mij hoeft er niet altijd herkenning in de gesprekken te zitten, er is niemand die precies hetzelfde ervaart. Het samen zoeken en onderzoeken is fijn. Ik ben benieuwd naar de verhalen van anderen.’
‘Je hoort weleens dat mensen het zwaar vinden en genoeg aan hun eigen verhaal hebben. Voor mij is dat niet zo, Ik heb behoefte aan luisteren naar de verhalen van anderen dat helpt mij. Over koetjes en kalfjes praten vind ik nog steeds lastig, daardoor voel ik me extra alleen en ik word er doodmoe van. Natuurlijk gebeurt dat ook weleens in het rouwcafé, maar als er een thema wordt aangesneden, vind ik dat prettiger.’
‘Ik ben juist niet op zoek naar handvatten. Ik zal de rouw en het verlies moeten integreren in mijn leven. Dat doe ik door te delen en te luisteren. Een zin als “het is soms zwaar, hè” waarmee erkenning van het zware gegeven wordt, geeft steun. Ik begrijp heus dat er acties en stappen genomen kunnen worden in mijn rouwproces maar daarvoor kom ik niet. Verlies hoort bij het leven en iedereen krijgt ermee te maken.’
‘De uitdrukking “gedeelde smart is halve smart” is op mij niet van toepassing. Mijn pijn is niet gehalveerd nog, misschien gebeurt dit in de toekomst. Ik hoop dat ik de pijn kan blijven dragen. Er zijn momenten dat het me overvalt. Dat voelt als een glazen scherf, groter dan ik, die dwars door mijn hart snijdt. Op zo’n moment word ik stil, ik ga in een stoel zitten en staar voor me uit. Als het teveel wordt, gaat er een deksel op.’
Ontmoetingen
‘De ontmoetingen in het rouwcafé zijn een verademing. Je hoeft niet af te tasten. Als je een vraag stelt, krijg je antwoord. Ik heb vaak iets dat ik wil inbrengen tijdens het rouwcafé, iets dat ik in de voorgaande week heb meegemaakt. Ik praat erover en vraag naar reacties van de andere gasten. Een professional begeleidt dit: een geestelijk verzorger of maatschappelijk werker, samen met een professionele vrijwilliger. De bekwaamheid van de vrijwilligers, die veel theoretische kennis en persoonlijke ervaring met rouw hebben, heeft veel positieve invloed op de toon en sfeer in het rouwcafé.’
Vrijwilligers
‘De huiskamer is huiselijk, met warme kleuren, bloemen, kussens, een piano en koekjes bij de koffie en thee. De openheid en laagdrempeligheid zijn verwelkomend. Ik heb het gevoel dat een heel team van professionals en vrijwilligers hier in de huiskamer van centrum De IJssel voor me klaar staat. Het is ook prettig dat de begeleiding wekelijks door twee anderen wordt gedaan. Dat geeft variatie. De ene week wordt er meer gestuurd op een groepsgesprek, een andere week wordt de structuur meer losgelaten en ontstaan er verschillende gesprekken. Ook is er een aparte kamer voor een privégesprek. Ik ben in goede handen in het rouwcafé!’
