Soms komen er pareltjes van teksten naar je toe.  Zo stuurde Frank Voermans (directielid Speeltuin Rollebollebos) ons deze tekst. Hier wil je toch bij helpen?

 

Met rode oogjes zat Annemieke van drie jaar bij haar oma op schoot. Door haar tranen heen keek ze naar de trein die aankwam. Ze hoorde de conducteur op zijn fluitje blazen en snikte, “ Doei doei treinmeneer!” De treinmeneer zag haar rode oogjes en vroeg, ”Waarom heb jij nou zitten huilen?” Ze snikte weer en pakte oma’s hand vast: “Peeltuin was dicht. Ik wil in de andbak spelen.”
“Ik kom naar je toe!” riep de treinmeneer.

Annemieke keek hem met stralende blauwe ogen door haar blonde krulletjes verwachtingsvol aan. “Peeltuin toe?” vroeg ze met een zacht stemmetje. “Nee, dat kan niet,” zei oma daadkrachtig. “Ja hoor,” zei de treinmeneer, “toevallig heb ík een sleutel van deze speeltuin.”
Annemieke riep: ”Kom oma! Peeltuin toe.” De treinmeneer zei: “Kom, ik heb wel even tijd voor jullie.”

 

Speeltuin vaker open

Eenmaal in de speeltuin sprong Annemieke op haar blote voetjes kraaiend van plezier op de trampoline. Oma zag dat het steeds hoger ging en keek een beetje benauwd. “Waarom was de speeltuin nou niet open?” vroeg ze. Er verscheen een kleine rimpel in het voorhoofd van de treinmeneer en zuchtte even. “Er zijn niet genoeg vrijwilligers om te helpen deze speeltuin wat vaker open te laten zijn. Heeft ú misschien interesse?”
Oma beloofde er eens over na te denken. “Misschien wil mijn dochter Femke wel, de moeder van Annemieke. Ik bel haar gelijk even om te vragen of zij dit ook een goed idee vindt.”

 

Speeltuin Rollebollebos

De treinmeneer had inmiddels voor de tweede maal een bakje koffie gehaald en had er een raketje naast gelegd. Oma hing op en zei “Ja, ze vindt het een heel leuk plan. Ze vroeg wel jullie contactgegevens.” De treinmeneer gaf oma een kaartje van de speeltuin met daarop www.rollebollebos.nl en bestuur@rollebollebos.nl.

 

Vrijwilligers welkom

“U wilt nu vast wel naar uw eigen huis?” vroeg oma. Ze zocht haar kleindochter die nét naar beneden gleed op het toestel op de heuvel: “Annemieke, kijk eens? Je hebt nog een ijsje gekregen ook! Maar nu gaan we allemaal naar huis.”

Al pratend liepen ze speeltuin weer uit. De kleine meid huppelde van plezier voor hen uit. Oma beloofde om na te vragen of er nog meer mensen mee konden helpen.

 

Twee weken later kon de treinmeneer maar liefst drie nieuwe vrijwilligers welkom  heten. Gelukkig kon hierdoor de speeltuin weer iets vaker open zijn.

 

Om kinderen nog vaker in de speeltuin te kunnen laten spelen, hebben we uw hulp nodig! Komt u ons helpen? Dan kunnen we jaarlijks een feestje bouwen zoals op de foto.  Kijk  eens op Rollebollebos – of kom een keertje kijken of spelen!