Monika woont, samen met haar dochter, ruim een jaar in Capelle aan den IJssel. Met plezier werkt ze bij PostNL. Als zzp’er geeft ze gezondheidsbevorderende massages. Monika heeft veel energie en is echt een mensenmens. Ze wil graag vrijwilligerswerk doen waarbij ze in contact komt met verschillende mensen. Ze gaat op ontdekkingstocht in de vrijwilligerswereld van Capelle aan den IJssel. Reis met haar mee!

 

*Momenteel is Monika gastvrouw bij VIP Ontmoet in Huis van de Wijk Oostgaarde, waar ze met vrijwilligers in gesprek gaat. Hier heeft ze vrijwilliger Marian leren kennen. Marian is bezoekmaatje bij Sylvia en Monika mag een keer meelopen:*

 

‘Het is woensdag 31 maart, prachtig weer. Marian staat voor een gebouw met Sylvia, genietend van de zon. Samen gaan wij op gepaste afstand en met mondkapjes naar binnen. Sylvia heeft op haar 60e een beroerte gehad, heeft diabetes en twee oogziektes waardoor ze zeer slecht ziet. Haar rollator wordt gebruikt als steun en mobiliteitshulpmiddel. Ik word stil van de inspanning van beiden en het geduld waarmee Sylvia Marians hulp aanvaart.

 

In haar appartement is Sylvia op bekend terrein kan ze zich zelfstandig voortbewegen. Marian kent het ritueel van hun samen zijn en zet de waterkoker aan. Ze heeft lekkers meegenomen en tegen de tijd dat Sylvia aan tafel zit staat de thee en koek op tafel.
Ik vraag beide dames hoe lang ze elkaar kennen. Vier jaar, inclusief anderhalf jaar lockdowns.

 

“Hoe was het voor jullie toen alles dicht ging?” De eerste paar weken kwam Marian niet omdat ze Sylvia niet in gevaar wilde brengen. Hun wekelijkse uitje naar de creaclub voor slechtzienden viel weg. Sylvia vertelt hoe ze het samenzijn en de gezelligheid mist en Marian laat mij een fotolijst zien met puzzelstukjes, die ze samen hebben gemaakt. Tegenwoordig is het contact beperkt tot samen thuis bij Sylvia en een stukje lopen.

 

“Hoe verrijkt Marian uw leven?” vraag ik Sylvia. “Ze doet veel en houdt alles bij. Mijn agenda bijvoorbeeld.” Sylvia kan op Marian rekenen en kijkt erg uit naar hun afspraken. “En hoe verrijkt Sylvia úw leven?” vraag ik Marian. “Ik leer mensen kennen waar ik in het dagelijks leven niet zo snel mee in aanraking kom.” Marian vindt het fijn om bij Sylvia te zijn. Omdat ze zichzelf in haar kan verplaatsen, biedt ze met plezier en veel geduld haar hulp aan. “Samen luisteren wij naar radio Apintie, via Google.” Geluiden uit Suriname waarvan Marian inmiddels de radiozenders kent.

 

Bedankt, Monika en Marian, voor het delen van jullie verhaal. Jullie verdienen zeker een pluim! Net als de vele andere vrijwilligers in Capelle die bezoekmaatje zijn.’